India...THE END

Na een weekend hard bikkelen op de lesstof had ik 9 december m’n eerste examen. Het ging over alle stof van het afgelopen jaar en er werd deze keer streng gecontroleerd. Dus afkijken was geen optie. Voor elk examen staat hier 3 uur en ik dacht, oww superchill dan kan je gewoon rustig aandoen. Daarnaast was de helft een soort van meerkeuzen dus het moest een makkie worden. Dit viel flink tegen. Het begon met fill in the words, van de 10 wist ik er 3 zeker, meerkeuze… zelfde verhaal. Toen kwam connect the words, hier kan je normaal goed puntjes sprokkelen, maar er stonden zulke random woorden dat dit gedeelte ook vooral veel gokken werd. Het is niet dat ik niet goed had geleerd, maar ze gaan veel meer in op details dan over het geheel. Ik had het dus gewoon op een andere manier geleerd. Maar na deze 3 onderdelen kwamen geef een korte omschrijving van bepaalde onderwerpen (min 50 tot 150 woorden). En daarna geef een grote omschrijving van bepaalde onderwerpen (600-1000 woorden). Waar in Nederland wordt gezegd, schrijf kort en bondig willen ze hier zo veel mogelijk informatie. Ik heb dan ook maar zo veel mogelijk opgeschreven, terwijl ik het antwoord soms in max 20 woorden perfect had kunnen uitleggen. Dus na 3 uur, een heel paper en een lamme hand was ik klaar met m’n eerste officiële tentamen.

De volgende dag had ik weer een examen, het had dezelfde opbouw en ging gelukkig een stuk beter. De examens worden in Delhi gemaakt en alle centers hebben dezelfde examens. Als je leraar bepaalde dingen niet heeft behandeld, dan heb je pech. Dit is wat gebeurde met dit examen. Ik had 27 ppt’s en alle informatie van voor midterm uit m’n hoofd geleerd en weet zeker dat bepaalde onderwerpen niet behandeld zijn. Maar geluk bij een ongeluk, had ik deze onderwerpen al in Nederland gehad aan Saxion.

Na 2 dagen met examens hadden we de dag erna jury, bij de jury moet je al het werk van het afgelopen jaar presenteren aan 4 faculties van andere departmenten. Na een nacht hard doorwerken, zag m’n presentatie er super uit. Het was van garment construction en van printing project. Eenmaal aan de beurt, was ik toch wat zenuwachtig, maar dit was nergens voor nodig. Ze waren superblij met m’n werk en ik wist alle antwoorden.
De laatste dag had ik een practicum examen. Ik moest 11 experimenten uit m’n hoofd leren, alle chemische namen, de hoeveelheden, de temperatuur waarbij het moest worden toegevoegd, de tijd van inwerking etc. De experimenten gingen over het bedrukken en verven van stoffen. Wanneer jullie je afvragen wat het nut ervan is om dit uit je hoofd te weten, aangezien je in de praktijk veel grotere hoeveelheden gebruikt en het gewoon op een blaadje hebt…. Dan kan ik je vertellen, ik heb ook geen idee waarom. De volgende dag wist ik 10 van de 11 perfect uit m’n hoofd en nummer 11 half. Je moest een lootje trekken waarop het experiment stond waarvan je alles moest opschrijven en die moest worden uitgevoerd. Natuurlijk kreeg ik dat 11e experiment, heel fijn. Ik was echter niet de enige, dus bij het praktijkgedeelte werkte ik met wat klasgenoten samen. Niemand wist echter precies hoe dit experiment moest, maar uiteindelijk hadden we allemaal mooi geprinte doekjes.

Omdat Svea, Eva en ik bijna het land verlieten had een gedeelte van de klas een soort van afscheidsfeest georganiseerd. Met een groep gingen we ’s avonds stappen, superleuk! De volgende dag vertrok ik met Anoop naar Kodaikanal. Dat is een superklein schattig dorpje in de bergen, de hele atmosfeer was anders, de mensen zagen er anders uit en het klimaat was anders (superkoud en mistig). Samen met een man gingen we twee dagen naar verschillende plekken in Kodai. Ook zijn we van bovenop een waterval helemaal naar beneden gehiked. We liepen op een soort van minipaadje met de afgrond recht naast je, supereng, al helemaal voor zo’n stuntel als ik. Dus beide mannen hielden m’n hand vast en ik ben heelhuids beneden (en later ook weer naar boven gekomen). Ook heeft de man ons laten zien hoe koffiebonen, peper en mandarijnen groeien. Daarnaast zijn we nog naar verschillende uitkijkpunten geweest en verschillende bossen. Heel bijzonder, want elk bos heeft totaal andere bomen en heeft daarom een heel ander gevoel. Na twee dagen in de kou was het alweer tijd om terug te gaan naar Bangalore, ik had namelijk de volgende dag m’n laatste 2 Jury’s.

Deze jury ging iets minder goed, want ik wist niet alle antwoorden, maar ze waren wel weer onder de indruk van m’n werk. Dus denk dat ik het wel heb gehaald. Omdat dit de laatste dag op school was, vlogen veel meiden die avond terug naar hun ouders huis. Dus met een groep meiden gingen we naar een van de bierbrouwerijen, waar we een biertje dronken en wat aten. Hierna begon het afscheid nemen, waar bij mij al de eerst traan ging. De volgende dagen stonden echter in het teken van afscheid nemen. ’s Avonds ging ik namelijk met een ander groepje meiden uit eten en de volgende ochtend was ik bij 2 meiden van m’n klas uitgenodigd om te eten. Ze hadden samen heerlijk voor me gekookt, al wel wat pittig. Het mooie was dat ik het gewoon kon eten en zij beide het niet weg kregen en me vol verbazing aankeken.

Na die dag m’n laatste souvenirs te hebben gekocht, ging ik ’s avonds weg voor m’n laatste reisje in India. Ik ging samen met Anoop richting Chennai, waar een stel van zijn vrienden en ook Suus een huis met zwembad voor een avond hadden afgehuurd. Ik wilde Suus verassen door ’s avonds opeens in dat huis aan te komen, dus moest een dag verstopt rondlopen in Chennai. Je zou denken dat dit geen probleem zou zijn in zo’n grote stad, maar niets was minder waar. Ik stond bij een restaurant, wanneer Suus net langsreed en tja, ik val vrij op tussen de Indiërs…. Dus ze had me gezien. Het was meteen vanouds gezellig en de avond in het huis was ook super.

Het huis was op de weg naar een stadje genaamd mahabalipuram. Dit is een stadje vol met tempels, maar ook met winkeltjes en restaurantjes. En het had niet zoveel verkeer, waardoor het heel gemoedelijk was. Hier heb ik samen met Anoop m’n laatste 2 volle dagen doorgebracht. Kreeg er echt een beetje een vakantiegevoel, wat wel nodig was, want ik was gesloopt van de afgelopen dagen. Ook heb ik hier op het strand m’n hand laten lezen, al betwijfel ik of alles wat deze man zei waar is. Ik word namelijk 85 jaar oud, krijg 4 kinderen, een goede carriere en geen problemen in de rest van m’n leven. Dat klinkt een beetje te goed om waar te zijn, maar wie weet!

Eenmaal terug in Bangalore was het tijd om m’n tas te pakken, nog wat rond te dwalen en richting het vliegveld te gaan. Nogsteeds besefte ik niet dat ik naar huis ging, de laatste weken zijn zo’n rollercoaster aan emoties, schoolwerk en reisjes geweest, dat ik amper tijd heb gehad om alles op een rijtje te zetten. Ik heb de afgelopen 5 maanden momenten gehad dat ik huilend bij m’n vader en moeder aan de telefoon heb gezeten, dat ik de weken heb geteld dat ik naar huis zou gaan. Maar nu ik hier op het vliegveld sta, wilde ik eigenlijk niet meer.

India is zo’n ongelooflijk land, met zo’n andere cultuur. Het heeft me zeker een maand gekost om aan de andere manier van leven te wennen. Maar na vijf maanden heb ik hier een heel leven opgebouwd, ik heb superlieve vriendinnen en ben verliefd geworden op een jongen. Ik heb hier ongelooflijk veel geleerd, niet alleen over textiel, maar ook over mezelf, over andere culturen, over hoe om te gaan met bepaalde situaties en bepaalde mensen. Ik heb geleerd hoe belangrijk en fijn het is dat wij zoveel vrijheid en veiligheid hebben in Nederland. Heb dan ook ongelooflijk veel respect voor alle vrouwen en meiden in India. Langzaamaan vechten ze voor hun vrijheid in keuzes en die krijgen ze ook steeds meer.

Mijn vijf maanden zijn hier vol met ups en downs geweest, het waren niet de vijf makkelijkste maanden. Maar ze zullen zeker bij me blijven en India heeft een klein plekje in m’n hart gekregen. Ik zal dan ook zeker nog een keer teruggaan om iedereen weer te zien en meer plekken in dit land te bezoeken. Het land is namelijk zo ongelooflijk groot. Want ondanks dat ik heel veel plekken heb bezocht de afgelopen maanden en ik zeker alles eruit heb gehaald wat ik kon, heb ik lang niet alles gezien. Wat ook zo mooi is aan dit land, is dat elke plek weer totaal anders is, het heeft ander natuur, andere soort mensen, andere soort taal en een andere cultuur. Er is zoveel te vertellen over India en ik hoop dat jullie een klein beetje een beeld hebben gekregen. Maar pas wanneer je er bent geweest, merk je hoe anders dit land is.

Gister ben ik terug in Nederland gekomen, en toen pas besefte ik weer hoe groot het verschil is. Zittend in de auto, geen getoeter, geen riksjas, alles georganiseerd, schoon, geen koeien en bovenal KOUD!!! Het is nog altijd onwerkelijk dat ik hier ben en niet even terug kan naar Bangalore. Ook is het heel raar om opeens midden in de kerstsfeer te zitten, ik had namelijk het gevoel dat het september was in India. De volgende dagen zal dat besef langzaamaan komen en kan ik waarschijnlijk alles op een rijtje zetten van de afgelopen maanden. Ik zal dan ook vooral niets doen en heel veel slapen, want niets doen heb ik al ruim een jaar niet gedaan.

Heel veel liefs uit Nederland