The Indian life

Ik heb de afgelopen tijd niet veel gedaan, maar wel weer veel meegemaakt en te vertellen. Zo heb ik helaas wegens bloed in m’n plas ook een bezoek aan het ziekenhuis moeten brengen. Ik dacht zelf aan een blaasontsteking en in Nederland zou ik naar de dokter zijn geweest, even in een bakkie plassen, medicijnen krijgen en klaar is kees. Maar hier werkt dat toch anders, ten eerste zijn er geen huisartsen, dus je gaat voor alles gelijk naar het ziekenhuis. Daarnaast is het heel veel wachten, het begon met een rij om me te laten registreren. Nadat dit was gelukt kon ik in de volgende rij gaan staan om een plekje te bemachtigen bij een van de dokters. De algemene dokter was er helaas nog niet, dus ik moest een half uur wachten. De dokter onderzocht me heel netjes en besloot dat ik inderdaad een urinetest moest doen en een ultrasound (zo’n test wat ze bij zwangere vrouwen doen). Eerst moest ik naar de balie om te betalen voor deze testen (€25,00, vet cheap). Vervolgens gingen we naar de ultrasoundbalie. Daar kreeg ik te horen dat ik zo veel mogelijk water moest drinken en een uur moest wachten omdat m’n blaas vol moest zitten. Nu drink ik normaal heel weinig, max 1l per dag, dus dit was een hele opgave. Een uur later en 3/4l water in m’n buik verder moest ik al vrij nodig plassen en was ik gelukkig aan de beurt. Helaas was m’n blaas niet vol genoeg, dus ik moest weer 20 minuten wachten. Nou dit was dus echt niet fijn, ik kon niet meer stilzitten of stilstaan… Dus na 20 minuten ben ik maar naar binnen gelopen dat ik het toch echt niet langer op kon houden. Ik kreeg een grote glimlach en mocht gaan liggen. Dit was nog een tikkeltje vervelender, want ze ging ook nog eens met dat ding op m’n blaas duwen… Nadat dit klaar was, ging ik half rennend naar de urinetestbalie. Waar ik gelukkig snel aan de beurt was en er zat niemand op de wc, dus dat was een hele opluchting. Nadat ik voor een derde keer een ultrasound moest maken en uur wachten kon ik met de resultaten naar m’n dokter. Deze vertelde me dat alles er goed uitzag. Ik moet 3 liter water op een dag drinken en ik kreeg antibiotica mee. Ondertussen was het al half 5, maar ik heb wel hele coole foto’s van m’n hele buik en heb ondertussen geen bloed meer in m’n plas. Dus kan ziekenhuisbezoek in India ook van m’n to do list afhalen.

Wat me ook opviel was dat naast de deur van de ultrasoundtestkamer een bord hing waarop stond dat ze niet vertellen wat het geslacht is van de baby. Dit is verboden in India omdat het hier meer gewild is om een jongetje te krijgen dan een meisje. Er is daarom een kans dat de ouders het kindje ‘vermoorden’ in de buik als ze weten dat het een meisje is. Ik heb ook veel gesprekken gehad met meiden uit m’n klas. En ondanks dat vele alcohol drinken, stappen en er door sommige ook flink wordt gesmoked is het gearrangeerd huwelijk hier nog heel normaal. Ze vinden dit ook totaal niet raar of vervelend, maar juist fijn. Ik wist dat dit veel gebeurde in de kleine dorpen, maar had verwacht dat de meiden uit mijn klas dit niet meer hadden. Wel vindt er een verschuiving plaats, zo mag je tegenwoordig nee zeggen tegen een jongen die je ouders voorstelt. En zijn ouders (lang niet alle) tevreden met het liefdeshuwelijk.

Wat ook heel anders is in India, is dat de school echt een kleine community is. Leerlingen hangen na schooltijd en in de weekenden rond op het schoolterrein, terwijl in Nederland iedereen zo snel mogelijk naar huis gaat na schooltijd. Ik heb dit vooral gemerkt voor en tijdens het spectrum/ NIFT fashion olympiade. Een week ervoor begonnen allemaal leerlingen muren op school te beschilderen. Dit wordt elk jaar gedaan, iedereen mag designs opsturen en dan krijg je een muur toegewezen. Van ’s ochtends vroeg tot ‘savonds laat was overal muziek en was iedereen overal aan het schilderen, dit zorgde voor een erg gezellige sfeer op school.

Het spectrum houdt in dat er allemaal competities zijn op cultureel gebied; zang, dans, dichten. En de olympiade had allemaal competities op fashion gebied. Daaromheen waren een heleboel festiviteiten gepland. Op woensdag werd het geopend met allemaal mannen op trommels, echt supervet. ’s Avonds was een danscompetitie en een groot gedeelte van m’n klas ging ook dansen. Al niet met de competitie, maar voor de leuk. Ook ik was gesjaakt om mee te doen. Ik heb een half jaar op streetdance gezeten toen ik jong was, maar dit is dus echt niks voor mij. Ik stond altijd achteraan en was 2 seconden later dan de rest omdat ik de danspassen nooit kon onthouden. Maar dat waren nog een soort van normale bewegingen. Indiërs dansen op een hele andere manier, veel meer met de schouders, terwijl wij meer de heupen gebruiken. Het gedeelte van de dans waarin ik mee zou dansen, was een traditioneel Indisch lied, wat ook betekend traditionele danspassen. Na veel gelach en anderhalve dag oefenen had ik de danspassen een soort van onder de knie… Aangezien wij niet meededen met de competitie waren wij als laatste. Dus ik kon eerst alle andere dansgroepen zien en die waren goed! Dus ik dacht… tja ik ga weer voor lul staan, fijn! Ook Mies danste in een van de dansgroepen voor de competitie, ze was echt supergoed, kon echt zien dat ze helemaal in der element was! Eenmaal onze beurt was ik toch een beetje zenuwachtig, maar het was gewoon superleuk. Toen iedereen de muziek hoorde begon de gehele zaal spontaan te dansen en juichen en we kregen ook een hoop complimenten na die tijd. Een van de meiden van de klas had het ook gefilmd en het enige wat ik dacht toen ik het terugzag… Wooow ik ben echt wit en lang… Dit wist ik natuurlijk al, maar had nooit door dat ik zoveel witter en langer was dan m’n klasgenootjes. En dat ik zo opviel tussen ze, ik voel me hier gewoon een van hen…

De volgende dag was ik gevraagd om een meisje te helpen met een van de competities. In 2 uur moest ze 2 modellen in een bepaald thema kleden waarbij ze muziek en een moodboard moest maken. Het thema was sofiapunk. Sofia zijn als ik het goed heb begrepen moslim vrouwen die in het noorden wonen, die bepaalde jurken dragen en erg elegant zijn. Aangezien ik het model was werd ik in een van die jurken gehesen en kreeg ik extreem veel make-up op. M’n haar werd opgetist en alle kleuren van de regenboog gemaakt. Daarnaast kreeg ik nog een groot wit veren ding op m’n schouders die licht gaf. Voordat ik het podium op moest was ik zooo zenuwachtig, ik ben een beetje klunzig en me totaal niet bewust van m’n lichaam. Heb echt respect voor alle modellen, je moet aan zoveel denken. Rechtop lopen, ik moest boos kijken, van ene plek naar andere plek, lopen in slowmotion met ene voet voor de andere voet. Volgens mij ging het wel aardig, maar model gaat toch niet mijn beroep worden.

’s Avonds was nog een feest van m’n departement en de volgende dag ging ik naar het vliegveld om Jeyan op te halen. Jeyan was ook met ons naar het noorden en studeert aan NIFT Mumbai. Toen we terugkwamen was de Rockshow in volle gang. Dit was alweer de afsluiter van het spectrum. Het waren 3 hele leuke dagen waar de gehele school samenkomt.

Het hele weekend hebben we gezellige dingen met Jeyan gedaan en haar de stad laten zien. Zondag was m’n zus en Richard na 2 weken rondreizen in India en een week op de Maledieven weer voor een dagje terug in Bangalore. We kwamen allebei tegelijk aan in het hotel en na wat omhelzingen liet ze me een foto zien waarop Richard op het strand op z’n knie zat met een ring. Alin heeft ja gezegd, dus ze zijn verloofd! Superleuk! En ik ben het bruidsmeisje, ben heel benieuwd, want ik heb nog nooit een traditionele trouwerij meegemaakt, behalve dan in India. Ik heb ook al een huisje gevonden in Zaandam. Dus heb een heleboel dingen om naar uit te kijken en naar toe te leven in Nederland. Maar eerst nog een paar weken school, tentamens en jury’s in India.

Ondertussen ben ik erachter dat Indiërs echt heel slecht zijn in plannen. Ze waren namelijk vergeten met het inplannen van de hoeveelheid lesstof, dat lessen weg zouden vallen door feestdagen en het spectrum. Alle leraren zijn daarom aan het vechten om extra lessen met ons te krijgen (aangezien we bij elk vak ongeveer achterlopen). Nu is er door de weeks niet meer genoeg tijd (elke dag van 9 tot half 6 les). Dus hebben ze besloten om ook op zaterdag en zondag les te gaan geven… Een ander geval van slechte planning kwam afgelopen vrijdag naar voren. De gehele klas heeft 6 uur achter elkaar genaaid zonder pauze, omdat er tussen half 6 en half 7 een opdracht ingeleverd moest worden. Het laatste half uur zag je iedereen met uitgeputte en saggerijnige hoofden naaien… Totdat de snelste van de klas terugkwam met de opmerking dat er opeens geen submission was. En dit komt niet door een slechte planning van de klas, want we volgen dit vak 3x per week extra omdat er te weinig tijd is ingepland. Ik weet nu wel hoe de mensen in kledingfabrieken zich voelen en dat is niet een erg fijn gevoel kan ik vertellen. Maar dit zijn van die dingen dat je denkt, hoe kan zoiets nou gebeuren…

Svea en ik besloten om dan maar eens lekker te eten, we gingen naar Plan B. Hier hadden ze allemaal burgers en ik at voor het eerst sinds 3,5 maand weer iets anders dan kip en vegetarisch, RUND! Beste burger ever, dan pas merk je hoeveel je het hebt gemist. Ik begin zoiezo het Nederlandse eten langzaamaan te missen, gewoon lekkere appelmoes, of een stuk vlees met groenten en aardappelen mmm.

Zaterdag was een dag van primeurs, eerste keer les op zaterdag (deze primeur had ik met alle liefde gemist), en een bollywoodnight out! Een klasgenoot was jarig, dus we gingen met een hele groep stappen. Al die Indiërs gaan helemaal los op deze muziek, ze hebben ook allemaal speciale danspassen. Superleuk om een keer mee te maken!

Wat ook heel fijn is, is dat we een nieuwe warden hebben. Niet alleen wij, maar ook de andere meiden in het hostel hadden een hoop problemen met haar. De nieuwe warden is echt super lief en aardig, dus dat maakt ons leven hier een stuk fijner en makkelijker.

Nou dat was weer een heel verhaal, ze worden toch altijd langer dan ik wil op de een of andere manier. Hoop dat ze niet te langdradig zijn, maarja dan kan je natuurlijk halverwege afhaken :)


Heeel veel liefs uit INDIA